Όταν ο ήλιος του Αιγαίου διαπερνά το βλέμμα και γίνεται ιερογλυφική μορφή, τότε μιλάμε για τέχνη που δεν απεικονίζει — αλλά αποκαλύπτει. Το έργο «Ο Ήλιος και το Πέλαγος» της σειράς «Κυκλάδες» είναι ένας στροβιλιζόμενος δίσκος μνήμης, φως και θαλασσινής ανάσας, ένα οπτικό άσμα για τον μύθο των νησιών που ποτέ δεν έπαψαν να κατοικούνται από ιδέες.
Το κυκλικό σχήμα δεν είναι διακοσμητικό. Είναι δοξαστικό. Σαν ιερό ταμπούρι που χτυπάει ρυθμικά μέσα στις εικαστικές του γραμμές — ήχοι ανέμου, γλάρων, αχιβάδων και βότσαλων· αναμνήσεις από τα καΐκια του θέρους και τα σφουγγάρια των Δωδεκανήσων. Στο κέντρο: μια σύγκλιση δυνάμεων. Ο ήλιος —σύμβολο αποκάλυψης— συνομιλεί με θαλάσσια πλάσματα, φυτά, ίσως και μηχανές αρχαίων πολιτισμών. Ή μήπως είναι όργανα πλοήγησης στον εσωτερικό ωκεανό της συνείδησης;
Η τεχνική είναι μελετημένα λακωνική: κοντραπλακέ κομμένο με χειρουργική ακρίβεια, μπλε όπως το πέλαγος στις Κυκλάδες, και λευκό σαν το φως που εκρήγνυται στις κορυφές των κυμάτων. Όμως το αποτέλεσμα είναι λυρικό, όχι τεχνικό. Το έργο υπαινίσσεται ότι η γεωμετρία, όταν αγαπάει τον ήλιο, γίνεται ποίηση.
Ο «Ήλιος και το Πέλαγος» δεν είναι ένα έργο να τοποθετηθεί στον τοίχο. Είναι μια ναυτική ρότα. Ένας ορίζοντας νοήματος που μας καλεί να πλεύσουμε προς την ουσία του βλέμματος, εκεί που η παράδοση συναντά το μέλλον μέσα από το φως.
Έργο από τη σειρά “Κυκλάδες” του Μάνου Ιωαννίδη
_______________________________________________
When the Aegean sun pierces the gaze and becomes a hieroglyphic form, then we speak of art that does not depict — but reveals. The Sun and the Sea, from the Cyclades series, is a swirling disc of memory, light, and sea-breath — a visual ode to the myth of the islands, which have never ceased to be inhabited by ideas.
The circular shape is not decorative. It is devotional. Like a sacred drum that beats rhythmically within its visual lines — sounds of wind, gulls, shells, and pebbles; memories of summer fishing boats and the sponges of the Dodecanese. At its center: a convergence of forces. The sun — symbol of revelation — converses with sea creatures, plants, perhaps even machines of ancient civilizations. Or are they instruments for navigating the inner ocean of consciousness?
The technique is deliberately laconic: plywood cut with surgical precision, blue like the open sea of the Cyclades, and white like the light that bursts on the crests of the waves. But the result is lyrical, not technical. The work suggests that geometry, when it loves the sun, becomes poetry.
The Sun and the Sea is not a piece to be placed on a wall. It is a nautical route. A horizon of meaning calling us to sail toward the essence of vision, where tradition meets the future through light.
Work from the Cyclades series by Manos Ioannidis.
