Κατά τη συνήθη πρακτική της χαράκτριας, οι συνθέσεις αναπτύσσονται σε «περίκλειστους» χώρους που διαμορφώνουν βιομορφικές επιφάνειες, τοποθετημένες εδώ σε ενιαίο γαλάζιο βάθος. Όπως και αλλού, η υφή τους παραπέμπει σε βραχώδεις επιφάνειες, αλλά εδώ –μέσω και του τίτλου- υπαινίσσονται νήσους. Πράγματι δύνανται να ιδωθούν ως νησίδες, που φέρουν το πλήθος των πρωτόγονων ανθρωπόμορφων φιγούρων. Οι μορφές αποδίδονται με σκιαγραφία και διαθέτουν ποικίλες στάσεις. Η συσσώρευση και ο εγκλωβισμός τους στα αυστηρά όρια των νήσων επιτείνει την αίσθηση της αγωνίας που μοιάζει να τις διακατέχει, ενώ το χάος που επικρατεί στο εσωτερικό, έρχεται σε αντιπαράθεση με την σχεδόν γαλήνια αιώρηση των νήσων στο γαλάζιο βάθος.
__________
In the usual practice of the engraver, the compositions are developed in “enclosed” spaces that form biomorphic surfaces, placed here in a uniform blue depth. As elsewhere, their texture refers to rocky surfaces, but here – through the title – they allude to islands. Indeed they can be seen as islands, bearing the multitude of primitive anthropomorphic figures. The figures are rendered in silhouette and feature a variety of poses. Their accumulation and entrapment within the strict boundaries of the islands heightens the sense of anxiety that seems to possess them, while the chaos that prevails within contrasts with the almost peaceful floating of the islands in the deep blue.
