016. Setrak Abbassian | Starting Price: 10€ | NO RESERVE

My name is Setrak and I am 38 years old. I’ve been dealing with photography for the last 5 years. It’s the way I express my feelings. In a black-and-white click, I try to capture the stories that my grandparents tell me and let alone my parents, regarding the events that marked the Armenian people. Many times they ask me why I use only black and white. I think our history is mostly black and white, but it has proven that when it wants to use colors, it uses the most intense colors of the palette. The photo, with which I participate, is part of a 1988 earthquake project in the town of Spitak, Armenia. My goal is to capture the harsh reality in the everyday life of the people, 30 years later, photographing their sharp cut off from the growth that we are aware of.
Photography for me is redemption. It’s the way to be as often as I can in my home. It’s the way to live next to people who, without knowing them, feel that we are sharing common feelings. This way, by taking the clicks during my travels to Armenia, especially in areas affected by the earthquake, I feel like I am witnessing this disaster and I realize that nothing in our lives is a given and that everything is for everyone. I thank the first camera that fell into my hands and helped me get here, where I am today. Observe my people’s history through my photographic eyes. ”
~
«Το όνομά μου είναι Σετράκ και είμαι 38 ετών.
Ασχολούμαι με την φωτογραφία τα τελευταία 5 χρόνια.
Είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορώ να εκφράσω τα συναισθήματα μου.
Σ’ ένα ασπρόμαυρο κλικ, προσπαθώ να αποτυπώσω σε εικόνα τις ιστορίες που μου διηγούνταν οι παππούδες μου και πόσο μάλλον οι γονείς μου για τα γεγονότα που σημάδεψαν τον αρμενικό λαό.
Πολλές φορές με ρωτάνε γιατί χρησιμοποιώ μόνο το ασπρόμαυρο.
Θεωρώ ότι η ιστορία μας είναι κυρίως ασπρόμαυρη, αλλά έχει αποδείξει πως όταν θέλει να χρησιμοποιήσει χρώματα, χρησιμοποιεί τα πιο έντονα χρώματα της παλέτας.
Οι φωτογραφίες με τις οποίες συμμετέχω , αποτελούν μέρος ενός project με θέμα τον σεισμό του 1988 στην πόλη Σπιτάκ της Αρμενίας.
Σκοπός μου είναι, να αποτυπώσω την σκληρή πραγματικότητα στην καθημερινότητα των κατοίκων 30 χρόνια μετά, φωτογραφίζοντας την απότομη αποκοπή τους από την ανάπτυξη που τυγχάνει να γνωρίζουμε εμείς.
Η φωτογραφία για εμένα είναι λύτρωση. Είναι ο τρόπος να είμαι όσο πιο συχνά μπορώ στον τόπο καταγωγής μου. Είναι ο τρόπος να ζω δίπλα σε ανθρώπους που χωρίς να τους ξέρω, νιώθω ότι μας συνδέουν κοινά συναισθήματα. Με τον τρόπο αυτό, βγάζοντας τα κλικ κατά την διάρκεια των ταξιδιών μου στην Αρμενία, κυρίως στις περιοχές που έχουν πληγεί από τον σεισμό, νιώθω πως γίνομαι μάρτυρας της καταστροφής αυτής και συνειδητοποιώ πως τίποτα στην ζωή μας δεν είναι δεδομένο και ότι τα πάντα είναι για όλους.
Ευχαριστώ την πρώτη φωτογραφική μηχανή που έπεσε στα χέρια μου και με βοήθησε να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα. Να βλέπετε την ιστορία του λαού μου μέσα από τα φωτογραφική μου μάτια».