Το έργο «Ο Φύλακας του Ανέμου» αποτελεί μια σπαρακτική όσο και ποιητική εικαστική τομή επάνω στον ίδιο τον πυρήνα του συμβολικού βλέμματος. Η μορφή, σκαλισμένη σε φύλλο κοντραπλακέ, δεν είναι απλώς ένα αισθητικό αποτύπωμα· είναι μια φωνή αρχέγονη, ένα ίχνος από τις σιωπές της Μινωικής μνήμης και τους ανεξίτηλους απόηχους των Κυκλάδων.
Ο καλλιτέχνης, μελετώντας την εικονοπλασία των Μινωιτών αλλά και τον ρυθμό της φύσης, χαράζει το ιδεόγραμμα όχι ως αρχείο αλλά ως πράξη: μια πράξη αισθητικής ανάδυσης, ένα ανάγλυφο που ενώνει τον ουρανό με τη γη, την έννοια του φύλακα με την ιδέα του ανέμου — του άυλου στοιχείου που κινεί την Ιστορία, τις Κυκλάδες, το καράβι της ζωής.
Η επιλογή των χρωμάτων δεν είναι τυχαία· το βαθύ αιγαιοπελαγίτικο μπλε και το αγνό λευκό των κυκλαδίτικων σπιτιών ανασυντάσσουν τον χωροχρόνο σε ένα σιωπηλό παλίμψηστο, όπου η φύση γίνεται ιδέα και η ιδέα ύλη. Το έργο αυτό δεν είναι μόνο να το δεις· είναι να σταθείς απέναντί του και να αναμετρηθείς με τις σκιές και τα κενά του — αυτά που δεν λέγονται αλλά διαρκώς υπονοούνται.
Ο «Φύλακας του Ανέμου» δεν προστατεύει· υπενθυμίζει. Δεν φρουρεί· καθρεφτίζει την ανάγκη μας να επιστρέψουμε στο ουσιώδες, στο πρώτο βλέμμα, εκεί που η τέχνη δεν ήταν επάγγελμα αλλά τελετουργία.
Έργο από τη νέα σειρά “Κυκλάδες” του Μάνου Ιωαννίδη
_____________________________________________________________
The work “The Guardian of the Wind” is a poignant and poetic visual incision into the very core of symbolic vision. The figure, carved into a sheet of plywood, is not merely an aesthetic imprint; it is a primal voice, a trace from the silences of Minoan memory and the indelible echoes of the Cyclades.
The artist, studying the imagery of the Minoans as well as the rhythm of nature, engraves the ideogram not as an archive but as an act: an act of aesthetic emergence, a relief that connects the sky with the earth, the notion of the guardian with the idea of the wind — the immaterial element that propels History, the Cyclades, the ship of life.
The choice of colors is not accidental; the deep Aegean blue and the pure white of Cycladic houses restructure space and time into a silent palimpsest, where nature becomes idea and idea becomes matter. This work is not just to be seen; it is to be stood before, to be confronted — with its shadows and voids, those things not spoken but continually implied.
The Guardian of the Wind does not protect; it reminds. It does not guard; it reflects our need to return to the essential, to the first gaze, when art was not a profession but a ritual.
Work from the new series “Cyclades” by Manos Ioannidis.
